Երբ հայաստանը գտնվում էր Պարսկաստանի և Հռոմի պաշարման տակ,այդ ժամանակ գահ է բարձրանում Պապ թագավորը՝ (370-374) թթ.Արշակ Բ-ի և Փառանձեմ թագուհու որդին: Արշակ Բ-ն գտնվում էր գերության մեջ Անհուշ բանտում՝ Շապուհի կողմից, թագուհին էլ գերության մեջ էր Երազգավորսում: Անմարդկային խոշտանգումների ենթարկելով՝ սպարապետին: Տարբեր տիպի կտտանքների ու հալածանքներից հետո սպարապետին տիկ են անում, կախելով Արշակի առաջ, իսկ այդ ժամանակ կաթողիկոսը շարունակում էո կառուցել եկեղեցիներ: Պարսիկները, Մերուժանը և Վահանը երկրի տարբեր վայրերում ավերածություններ էին կատարում,ատրուշաներ կառուցում և հայերին բռնի ուժով պարտադրում մազդեզականության: Երկիրը շատ ծանր վիճակում էր: Հայոց սպարապետ է դառնում Մուշեղը՝ Վասակ Մամիկոնյանի որդին: Մուշեղ սպարապետը շրջում էր երկրում և քանդում պարսիկների և հայրենիքը ուրացողների կառուցած մազդեզական ատրուշաները: Պապ թագավորը տեր է կանգնում Դարույնք բերդում պահվող Արշակունյաց գանձերին, երկրում վերաշինվում են ավերված բնակավայրերը, նորոգվում եկեղեցիները, կարգի բերում պետության գործերը: 371թ.-ին Բագրևան գավառի Ձիրավի դաշտում Պապ թագավորը մարտավարության բոլոր կանոներով հայ-հռոմեական միացյալ ուժերը նախապատրաստում է վճռական ճակատամարտի, հայոց զորքի թիվը մոտավորապես 90 հազար էր: Լուսադեմին սկսվում է ձիրավի ճակատամարտը Ներսես կաթողիկոսն էլ հայոց հաղթանակի համար աղոթում է Նպատ լեռան վրա: Մուշեղի և Պապի զորագնդերը հաջողությամբ հաղթանակում են ճակատամարտը: 372թ-ին Շապուհը զորքով ներխուժում է դեպի Գանձա իսկ Մուշեղը լուր ստանալով անմիջապես մարտի է նետվում և ջախջախում պարսկական ուժերին: Երկրում վերականգնվում է խաղաղություն:
