Խուլիո Կորտասար «Դեղին ծաղիկը» (վերլուծություն)

Հեղինակի զրուղցակիցը համարում էր,որ մարդ անմահ է, հանկարծակի հանդիպելով քո նմանակին զգում ես,որ մարդ անմահ է։ Նրանց միջև սկսվեց հայտնության նման ձևաորվեց  որպես երկրաչափական խիստ կառուցվածք,որը մարդիկ կոչում են ”ճակատագիր” բառով։Նա համարում էր Լյուկը մի անգամ ծնված նա էր,մենք ամենքս անմահ ենք։Նա Լյուկին նմանեցնում էր այն ամեն ինչով թե շարժ ու ձևով, թե բոլոր դետալներո թե պահոլաձևով թե ձայնով և թե մանկության տարիներին կատարված իրադարձություներով։Սակայն հասկանալով, որ Լյուկը մահացել է, նա ամեն ուր որոնում էր Լյուկին կամ էլ Լյուկի նմանակին նույնիսկ ծաղկի մեջ,որպեսզի ասի՝շարունակիր անիմաստ կյանքդ,հիմար կյանքդ,անհաջող կյանքդ։
Կարծիք՝ Ես համամիտ չեմ ասվածին,եթե մարդ գտնում է իր նմանակին, իր սխալներով,իր ապրելաձևով նույն մարդուն նա պետք է ջանք թափի,փոխելու,լավացնելու անընդհատ դժվար խնդիրները լուծելով զարգացնելով,ոչ թե ճակատագրին հավատալով ու անիմաստ կյանք ունենալով ապրել անընդատ կրկնելով անհաջող ու հիմար կյանքը։